Το αντίδοτο είναι, να ενεργοποιηθούν οι ανθρώπινες σχέσεις ~ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ ΑΠΟ ΚΙΛΚΙΣ

Το αντίδοτο είναι, να ενεργοποιηθούν οι ανθρώπινες σχέσεις, τα αληθινά συναισθήματα και η αισιόδοξη διάθεση μας.

Χριστούγεννα 2014… εορτασμός εν μέσω κρίσεως...

Εντός ολίγων ημερών θα εορτάσουμε, όπως κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα (σύνθετη λέξη της δημοτικής Χριστός + γέννα) δηλώνουν την ετήσια χριστιανική εορτή της γέννησης του Χριστού και κατ' επέκταση το σύνολο των εορτών από της από της παραμονής της Γεννήσεως μέχρι των Θεοφανίων ("Γιορτές των Χριστουγέννων") ονομαζόμενο στη λαογραφία και Δωδεκαήμερο.

Ως γνωστόν της εορτής των Χριστουγέννων προηγείται νηστεία «τεσσαράκοντα ημερών» που αρχίζει από την εορτή του Αποστόλου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου) η οποία χαρακτηρίζεται ως Μικρή Αποκριά, γιατί από την επομένη αρχίζει η νηστεία των σαράντα ημερών για τα Χριστούγεννα, η οποία και λέγεται Μικρή Σαρακοστή. Αυτή η ημερομηνία σε πολλές χώρες της Ευρώπης και Αμερικής θεωρείται ως έναρξη των εορτών των Χριστουγέννων.

Η Υμνολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, περιλαμβάνει λαμπρούς ύμνους για τη μεγάλη αυτή εορτή, των διασημότερων υμνογράφων της Εκκλησίας, όπως του Ρωμανού του Μελωδού, Ιωάννου του Δαμασκηνού, κ.ά.

Τα Χριστούγεννα τόσο στην παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσο και στη συνείδηση του ελληνικού λαού αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες εορτές τις Χριστιανοσύνης. Στις 25 Δεκεμβρίου, λοιπόν, όλοι οι ανά την Οικουμένη Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα γιορτάσουν με κάθε μεγαλοπρέπεια τη Γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Είδη από τις παραμονές των εορτών σε όλη την Ελλάδα τα μικρά παιδιά θα μεταφέρουν από πόρτα σε πόρτα το χαρμόσυνο μήνυμα της Γεννήσεως ψάλλοντας με χαρά τα Κάλαντα των Χριστουγέννων. Ξημερώνοντας Χριστούγεννα, τα χαράματα θα ακουστούν και πάλι να κτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες των Εκκλησιών, που θα καλούν τους χριστιανούς να συναχθούν στην Εκκλησία και να αναπέμψουν ύμνους και δοξολογίες στο νεογέννητο βρέφος, του οποίου γιορτάζουμε τα 2014 χρόνια από την έλευση του στη γη. «Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίας» θα ψάλουν όλοι με μια φωνή, όπως έψαλαν την Αγία εκείνη νύκτα τα αναρίθμητα πλήθη των αγγέλων. Μετά όλοι όσοι προετοιμάστηκαν ανάλογα κατά το διάστημα της μικρής αυτής σαρακοστής, που προηγήθηκε και που τόσο σοφά θέσπισε η εκκλησία, θα μετέχουν του μεγαλειώδους μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας ή όπως είναι γνωστό στη Θεία κοινωνία. Έτσι, λοιπόν, θωρακισμένοι έχοντας λάβει την χάρη και την ευλογία του Θεού στο ξεκίνημα της μεγάλης αυτής μέρας θα συνεχίσουν οι χαρούμενες εκδηλώσεις και γιορτές στα σπίτια και όπου άλλου για να τιμήσει ο λαός με κάθε τρόπο τη μεγάλη αυτή γιορτή.

Όμως, πέραν των προαναφερθέντων, υπάρχει και η άλλη όψη εορτασμού του δωδεκαημέρου, είναι αυτή με τις λαμπερές διακοσμήσεις και τα φωτάκια σε κάθε γωνιά των πόλεων. Μουσικές από κάλαντα και το αγγλοσαξονικό γέλιο του Άγιου Βασίλη («χο, χο, χο») να ηχούν. Άνθρωποι που διασκεδάζουν, χορεύουν, πίνουν και κυρίως ψωνίζουν μετά μανίας. Άνθρωποι αγαπημένοι, γελαστοί, ευτυχισμένοι. Χριστούγεννα. Μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα Χριστούγεννα, σύμφωνα με τις επιταγές της διαφήμισης, της τηλεόρασης και των πολύχρωμων περιοδικών.

Όμως σπάνια είναι έτσι, και όπως εξηγούν οι ειδικοί, σε όλον τον πλανήτη, οι γιορτές αποτελούν στην πραγματικότητα και μια αφορμή για μελαγχολία, η οποία μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε κατάθλιψη για χιλιάδες συνανθρώπους μας, καθόσον, επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι θέσεις εργασίας χάνονται και ο οικογενειακός προϋπολογισμός συρρικνώνεται, η «γιορτινή μελαγχολία» μετατρέπεται σε πραγματική... απελπισία.
«Τα Χριστούγεννα αντιμετωπίζονται από την κουλτούρα μας ως μια γιορτή που αυξάνει κατακόρυφα την κοινωνική επαφή. O άνθρωπος υποτίθεται ότι πρέπει να βρίσκεται με αυτούς που αγαπά, να διασκεδάζει, να ανταλλάσσει δώρα και να περνά χρόνο με την οικογένειά του. Έτσι χιλιάδες άτομα που είναι περισσότερο μοναχικά βιώνουν αισθήματα μειονεξίας και αποκλεισμού οποία μπορούν να προκαλέσουν από μια απλή μελαγχολία ως κατάθλιψη, αν υφίσταται το ανάλογο ψυχολογικό υπόβαθρο» όπως εξηγεί ο κ. Π. Σακκάς, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εν μέσω οικονομικής κρίσης, όταν η απογοήτευση, το άγχος για το μέλλον και η ανέχεια επικρατούν, δυστυχώς η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη τείνει να μετατραπεί από εξαίρεση σε... κανόνα!

Το αντίδοτο εναντίον αυτής της υπαρκτής επιδημικής κατάστασης, είναι να ενεργοποιήσουμε τις ξεχασμένες ανθρώπινες σχέσεις, τα αληθινά συναισθήματα και την αισιόδοξη διάθεση μας, στοιχεία τα οποία μπορούν να μας χαρίσουν και πάλι τα χαρούμενα Χριστούγεννα, όπως τα ζούσαμε παλιότερα, τα οποία δεν εμπεριείχαν, χλιδή και δεν εξαρτιόντουσαν από το ύψος των μισθών και των τραπεζικών μας καταθέσεων.
Κλείνοντας όμως ο κύκλος του φετινού εορταστικού δωδεκαημέρου, κάτι πρέπει να μείνει στις καρδιές μας και στις καρδιές των απανταχού χριστιανών.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, ο Κύριος άφησε τις δόξες του ουρανού και ήρθε στις δυσκολίες της γης, δίδαξε, βασανίστηκε, σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε για τους ανθρώπους. Τόσο μεγάλη αγάπη έδειξε ο Κύριος στους ανθρώπους χωρίς να περιμένει κάποια ανταπόδοση. Το μόνο που ζητάει είναι η πίστη σε αυτόν. Με την πιστή αυτή και τη σιγουριά ότι ο πλάστης και δημιουργός του Κόσμου θα είναι δίπλα στις δυσκολίες και τα βάσανα του λαού του, όλοι θα πορεύονται στην δύσκολη αυτή εποχή με γαλήνη και ελπίδα. Το μήνυμα αυτό της αγάπης και της ελπίδας που είναι και όλο το νόημα των Χριστουγέννων ας δώσει δύναμη και κουράγιο στον χειμαζόμενο Ελληνικό λαό , που τόσες δυσκολίες πέρασε στο μέλλον, ώστε να ξεπεράσει και αυτή τη δυσκολία. Με αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον μας, με προσευχή, νηστεία και ελπίδα όλα θα φαντάζουν πολύ απλά. Όποιος είναι κοντά στο Χριστό και στην Εκκλησία του, ας μη φοβάται τίποτα θα νικήσει με όπλο την αγάπη και πηγή δύναμης του τα μυστήρια.

Θα κλείσω με το παρακάτω Αποστολικό Ανάγνωσμα, περί αγάπης:

Ὕμνος τῆς Ἀγάπης

Α´ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Ἀδελφοὶ, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι.	Αδέλφια μου, εσείς όλοι αποτελείτε το σώμα του Χριστού και είσθε μέλη του, όπου ο καθένας έχει τη δική του θέση. Και πρώτα μεν ετοποθέτησε ο Θεός τους αποστόλους, σε δεύτερη θέση τους προφήτες, σε τρίτη θέση οι διδάσκαλοι. Έπειτα ο Θεός άλλους έθεσε να ποιούν θαύματα, άλλους θεραπείες, άλλους να προστατεύουν τους αδυνάμους και ασθενείς, σε άλλους έδωσε χαρίσματα κυβερνήσεως και σε άλλους χαρίσματα ξένων γλωσσών. Δεν είναι όλοι απόστολοι, ούτε όλοι προφήτες, ούτε όλοι διδάσκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί, ούτε όλοι θεραπευτές, ούτε όλοι ομιλούν και διερμηνεύουν ξένες γλώσσες. Εσείς επιδιώκετε με ζήλο τα καλύτερα χαρίσματα, και για τούτο το λόγο σας δεικνύω μία οδό ανώτερη:
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.	Εάν υποθέσομε ότι ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται ως χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από αυτές τις θυσίες.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.	Εκείνος ο οποίος αγαπάει είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλωσυνάτος, ευργετικός και ωφέλιμος, δε ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δε ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δε ερεθίζεται από θυμό και οργή, δε σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Η αγάπη τα πάντα ανέχεται, στα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.
Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.	Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει αλλά μένει πάντοτε ισχυρή: τα χαρίσματα είτε είναι προφητείες θα καταργηθούν, είτε είναι ξένες γλώσσες θα παύσουν, είτε είναι γνώση θα καταργηθεί και αυτή. Διότι τώρα εν μέρει και όχι τέλεια γνωρίζουμε και προφητεύουμε, όταν όμως έλθει το τέλειον, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο μιλούσα, ως νήπιο σκεπτόμουν, ως νήπιο συλλογιζόμουν. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα πλέον εκείνα τα νηπιώδη. Διότι τώρα βλέπομε όπως σε ένα κάτοπτρο θαμπά και μας μένουν ανεξήγητα αινίγματα. Όταν όμως έλθει το τέλειο, θα ιδούμε φανερά και καθαρά, όπως πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνον ένα μέρος της αλήθειας, τότε όμως θα λάβω τόσο τέλεια γνώση, όσο με γνωρίζει ο Παντογνώστης.
νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.	Αυτά θα γίνουν, τώρα δε μένουν η πίστις, η ελπίς, η αγάπη, αυτά τα τρία: μεγαλύτερη δε από αυτά είναι η αγάπη.