7:18 π.μ.
Ναι είναι υπαρκτή η οικονομική κρίση, δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχτηκε η Πατρίδα μας με την αλλοτρίωση της Παιδείας μας. Με πολύ «ωραίο» και έντεχνο τρόπο ξεριζώσανε από την Παιδεία όλα εκείνα τα στοιχεία που την έκαναν τόσο ξεχωριστή και σπουδαία. Ξερίζωσαν κάθε αναφορά στο Χριστό και στην Εκκλησία Του, μετατρέποντας την Ομολογία Πίστεως σε Θρησκειολογία. Ξερίζωσαν κάθε αναφορά στην Πατρίδα μας, την Ελλάδα.
Σε πείσμα λοιπόν των καιρών και επειδή διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα ας διαβάσουμε παρακάτω, ένα απόσπασμα από το Αναγνωστικό Β 'Δημοτικού του 1963, πρώτα εμείς οι μεγαλύτεροι, προκειμένου να ξαναθυμηθούμε με τι απλότητα ήσαν γραμμένα τα παλαιά σχολικά βιβλία του Δημοτικού, αλλά και πόσο πλούσια σε νοήματα. Στην συνέχεια ας δώσουμε να το διαβάσουν και τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας. Η «κατ’οίκον» εκπαίδευση είναι στις μέρες μας περισσότερο αναγκαία από κάθε άλλη εποχή.
- Πότε κιόλας ἐπερασεν η Σαρακοστή; Πότε ἔφθασεν ἡ Μεγάλη ῾Εβδομάδα; Καθόλου δὲν ἐκατάλαβα, εἶπεν ἡ μητέρα στὴ Δαφνούλα καὶ στὸν Κωστάκη, τὰ παιδιά της
Ἡ Δαφνούλα τὴν ἐρώτησε:
- Γιατί, μητέρα, αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα τὴν λέγομε Μεγάλη;
- Γιατί, παιδί μου, τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἔπαθε πολλὰ ὁ Χριστὸς ἀπὸ κακοὺς ἀνθρώπους καὶ στὸ τέλος τὸν ἐσταύρωσαν.
Τὴν ὥρα ἐκείνη κάτω στὸ δρόμο τὰ παιδιὰ ἐχαλοῦσαν τὸν κόσμο ἀπὸ φωνές. Ἦταν ὁ Φώτης, ὁ Ἀλέκος καὶ ἄλλα γειτονόπουλα αὐτά, ποὺ ἐφώναζαν. Τί γέλια! Τί ξεφωνητά!Τί κακό!
Εἰς τὴν μητέρα ἐφάνηκε πολὺ ἄπρεπο αὐτό. Τέτοια ἡμέρα λυπητερὴ νὰ φωνάζουν τὰ παιδιὰ τόσο! Κατέβηκε γι’ αὐτὸ κάτω καὶ τοὺς εἶπε μερικὲς κουβέντες πολὺ φρόνιμες:
- Ἄν εἴχατε, παιδιά μου, στὸ σπίτι σας κάποιον δικό σας νὰ ὑποφέρῃ, θὰ ἐκάνατε ὅ,τι κάνετε τώρα; Θὰ ἐγελούσατε, θὰ ἐτρέχατε, θὰ ἐγεμίζατε τὸν κόσμο ἀπὸ ξεφωνητά;
Τὰ παιδιὰ δὲν ἤξεραν γιατί τοὺς ἔλεγε αὐτὰ καὶ ἐκοίταζαν σιωπηλά. Μονάχα ὁ Τάκης τῆς εἶπε:
- Μὰ ἐμεῖς δὲν ἔχομε κανένα δικό μας νὰ ὑποφέρῃ. Γιατί νὰ μὴ γελοῦμε καὶ νὰ μὴ φωνάζωμε;
- Καὶ ὅμως, παιδιά μου! Ἔχομε κάποιον πολὺ δικό μας, ποὺ ὑποφέρει! Ἔχομε τὸ Χριστό μας. Ὅλη αὐτὴ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὑποφέρει, βασανίζεται, σταυρώνεται. Ἐμεῖς, σὰν Χριστιανοί, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ μὴν νοιώθωμε τὸν πόνο του. Αὐτὸς γιὰ μᾶς ἐσταυρώθηκε.
Ἡ μητέρα δὲν τοὺς εἶπε ἄλλο τίποτε καὶ ἀνέβηκε πάλι στὸ σπίτι. Τὰ παιδιὰ ὅμως ἐκατάλαβαν τὸ σφάλμα τους καὶ ἐσιώπησαν. Ὁ Ἀλέκος μάλιστα, ποὺ ἧταν ἀπ᾽ ὅλους μεγαλύτερος, ἐλυπήθηκεν ἀκόμη πιὸ πολύ.
- Ἀλήθεια, παιδιά: Ἔπρεπε νὰ τὸ συλλογισθοῦμε καὶ μόνοι μας αὐτό. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ κτυποῦν οἱ καμπάνες, νὰ ἔχωμεν ἀγρυπνίες, νὰ εἶναι Μεγάλη Ἑβδομάδα κι ἐμεῖς νὰ ξεφωνίζωμε. Ὄλες αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες πρέπει νὰ εἴμεθα προσεκτικοί. Νὰ πηγαίνωμε στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ παρακολουθοῦμε μὲ εὐλάβεια τὶς ἱερὲς τελετές.
Το μήνυμα της τελευταίας αυτής παραγράφου, ας το κάνουμε πράξη όλοι μας και ας προσερχόμαστε, όσο μπορούμε περισσότερο, στους ιερούς ναούς, προκειμένου να συμμετάσχουμε στο εκούσιο πάθος του Κυρίου μας, δίδοντας το παράδειγμα στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
Οι μέριμνες τις καθημερινότητας, ειδικώς οι απογευματινές ώρες, δεν τελειώνουν ποτέ. Για δε τα καφενεία και τις καφετέριες υπάρχει αρκετός χρόνος τις υπόλοιπες εβδομάδες του χρόνου να τα επισκεπτόμαστε.
Χριστὸς Ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὄλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε,
μέσα στὶς ἐκκλησίες τὶς. δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε.
ὄλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε,
μέσα στὶς ἐκκλησίες τὶς. δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε.
Ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ἐμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθῆτε,
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε: Χριστὸς ἀνέστη! ἐχθροὶ καὶ φίλοι.
ἐμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθῆτε,
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε: Χριστὸς ἀνέστη! ἐχθροὶ καὶ φίλοι.
Λάμπει τ’ ἀσήμι, λάμπει, το χρυσάφι,
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τ’ ἁγιοκέρι,
ὁποῦ κρατοῦνε οἱ χριστιανοὶ στὸ χέρι.
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ’ τ’ ἁγιοκέρι,
ὁποῦ κρατοῦνε οἱ χριστιανοὶ στὸ χέρι.
«Άπαντα» Διονύσιος Σολωμὸς
Πηγή : Αναγνωστικό Γ' Δημοτικού 1955
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
Έγραψε
Ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος
