Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ευάγγελος Μαυρογόνατος 

Δεκέμβριος  του 2010

Μετάνοια. Μικρή λέξη που χρειάζεται, μεγάλη ψυχική δύναμη για να την κάνεις πράξη.

Άραγε πόσες φορές έχουμε μετανιώσει πραγματικά; Πόσες φορές έχουμε τη δύναμη  να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα και να μη στρουθοκαμηλίζουμε;

Δυστυχώς  ζούμε σε μια εποχή, όπου ο άνθρωπος ζει  με το άγχος του αύριο και όχι του σήμερα, το άγχος των υλικών απολαύσεων το οποίο δεν έχει τέλος, το άγχος να δημιουργήσει και να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερα υλικά αγαθά, που μέσα από αυτά νομίζει ότι καταξιώνεται στον κοινωνικό του περίγυρο.

Μεγάλη πλάνη και μεγάλη παγίδα, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, ότι ζούμε ελεύθερα, δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι τα πόδια μας και τα χέρια μας έχουν σιδερένιες μπάλες και χειροπέδες, δεν καταλάβαμε ότι είμαστε δούλοι του καταναλωτικού εαυτού μας , και ότι αν προσπαθήσουμε να αποτινάξουμε τα δεσμά μας , θα έρθουμε αντιμέτωποι πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τον κοινωνικό μας περίγυρο , καθόσον θα αποτελούμε την εξαίρεση και θα δημιουργήσουμε πρόβλημα στους υπόλοιπους που εξαρτώνται από εμάς. Φαύλος κύκλος.

Η μόνη λύση είναι  η αποχή από τα κοσμικά, η αποχή από την τεχνολογία και η επιστροφή στην αφετηρία δηλαδή  στην λιτότητα, στην ακτημοσύνη, στη φιλοσοφία ζω με αυτά που έχω, εργάζομαι για να ζω και όχι ζω για να εργάζομαι, ούτως ώστε να έχω πληθώρα καταναλωτικών αγαθών.

Μοιάζουμε σαν αυτό τον άνθρωπο ο οποίος εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, έφτιαξε περιουσία, καταθέσεις στις τράπεζες , κοιμόταν και ξυπνούσε με το άγχος μη χάση, κάποια μονάδα από τις καταθέσεις αλλά και πως θα επεκτείνει την ακίνητη περιουσία του. Πέρασαν γρήγορα, όμως τα χρόνια και τη νεανική ευρωστία διαδέχθηκε το γήρας με όλα τα συνεπακόλουθα, τότε ο άνθρωπος αυτός άρχισε να ξοδεύει από τις αποταμιεύσεις του αρκετά χρήματα, για να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας τα οποία  του δημιουργήθηκαν, πέραν αυτών των φυσιολογικών βιολογικών φθορών, από το άγχος της απόκτησής τους.

Κάποια ημέρα βρέθηκε σε κάποιο νοσοκομείο και ενώ ήταν στο κρεβάτι του πόνου, κάποιο πρωί, η νοσοκόμα τράβηξε την κουρτίνα του  δωματίου που νοσηλευόταν και τον ξύπνησαν οι ηλιαχτίδες του ήλιου και τα κελαιδίσματα των πουλιών.

Επί ώρα κοιτούσε την ανατολή  του ήλιου και άκουγε τα πουλάκια να κελαηδούν, για αυτόν ήταν κάτι το πολύ μακρινό ίσως να του θύμιζε κάτι από την παιδική του ηλικία. Δάκρυσε και μονολογώντας είπε: Έπρεπε να φτάσω στο κατώφλι της αποδημίας  μου από τον κόσμο, για να χαρώ αυτές τις απλές δωρεάν στιγμές , που μας προσφέρει ο πανάγαθος Θεός;

Όμως ο χρόνος είναι αδίστακτος και δεν γυρίζει πίσω. Ας ζούμε λοιπόν με αυτά που έχουμε και ας απολαμβάνουμε καθημερινά αυτά που απλόχερα μας χάρισε ο θεός τραβώντας την κουρτίνα από τα μάτια μας ,για να τα δούμε και να τα απολαύσουμε όσο είναι νωρίς.