Η Ύψωσης του τιμίου  και ζωοποιού Σταυρού!!!

Η Γ΄  Κυριακή των νηστειών "Της Σταυροπροσκυνήσεως"

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης,

Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας,

Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,

Σταυρός πιστών το στήριγμα,

Σταυρός αγγέλων η δόξα και

των δαιμόνων το τραύμα.

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται <<Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης>>. Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.
Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: <<όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί>> (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους.

Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο έως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε.

Η ιστορία του Τιμίου Ξύλου

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων, το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα, το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο (γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο) στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).

Η παράδοση όμως αυτού του ξύλου, έχει ως εξής:

Μετά από την καταστροφή των Σοδόμων και της Γομμόρας, μέθυσαν τον Λωτ οι κόρες του, που κληρονόμησαν από τη διεφθαρμένη εκείνη κοινωνία σκέψεις, επιθυμίες και διαθέσεις, με αποτέλεσμα να κοιμηθούν με τον ίδιο τους τον πατέρα, να συλλάβουν και να γεννήσουν αγόρια τον Μωάβ και τον Αμάν.
Όταν συνήλθε ο Λωτ και κατάλαβε το φοβερό αμάρτημα της αιμομιξίας, πήγε στο θείο του τον Αβραάμ και του ανέφερε το γεγονός. Ο Αβραάμ τον άκουσε προσεκτικά και του έδωσε τρία ραβδιά, που του είχαν χαρίσει οι τρεις άγγελοι, τους οποίους φιλοξένησε. Και του είπε να τα φυτέψει και να τα ποτίζει φέρνοντας νερό από τον Ιορδάνη ποταμό. Αν κατά τη διαδρομή έβρισκε κάποιον που θα του ζητούσε νερό, να του δώσει και το υπόλοιπο να το χύσει. Του εξήγησε όμως ότι, αν ανθίσουν, τότε θα τον έχει συγχωρέσει ο Θεός.
Ο Λωτ φύτεψε τα τρία ραβδιά και τα πότιζε για χρόνια. Ελάχιστες φορές κατάφερε να τα ποτίσει, γιατί ο διάβολος έπαιρνε τη μορφή ανθρώπου και του ζητούσε νερό. Τελικά τα ραβδιά άνθισαν ως πεύκο, κέδρος και κυπαρίσσι σε ένα και μοναδικό δένδρο.
Όταν ο Σολομώντας έκτιζε το Ναό, έκοψε το τρισύνθετο δένδρο, για να το χρησιμοποιήσει στη στέγη του Ναού. Οι εργάτες όμως, όταν το έκοβαν στις διαστάσεις που ήθελαν και το ανέβαζαν στη στέγη, το έβρισκαν κοντό. Όταν το κατέβαζαν και το μετρούσαν, το έβρισκαν ακριβώς στα μέτρα που ήθελαν. Επειδή αυτό έγινε πολλές φορές, το ονόμασαν «καταραμένο ξύλο» και ο Σολομώντας έδωσε την εντολή να τοποθετηθεί στην κεντρική είσοδο, ώστε όλοι όσοι έμπαιναν στο Ναό να το πατούν και να το ατιμάζουν. Όταν ήλθε η ώρα να σταυρώσουν το Χριστό, οι Εβραίοι πήραν αυτό το «καταραμένο ξύλο» και κατασκεύασαν το σταυρό του Χριστού, ώστε σταυρώνοντάς Τον σ’ αυτό με τις αυξομειώσεις του μήκους να γίνεται πιο επώδυνο το Μαρτύριο. Αυτό το «καταραμένο ξύλο» τελικά έγινε το ξύλο της ζωής, όπου Κύριος έχυσε το αίμα Του και κατάργησε το θάνατο.

Απολυτίκιο του Σταυρού

Ήχος α΄

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

                                                                                                Γράφει

                                                                                    Ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

                                                            Απόστρατος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς